Ээждээ

Нүгэл буян хоёр зөрөлдөж тогтох хэрнээ

Нүд нүдээ харахгүй сөргөлзөж явах орчлонд
Үхэл ирэхийг мартах үйлийг минь тээсэн ижий минь
Бээцэгнэнхэн байж хоёрхон алхах үрээ
Бүтэн тойрсон чинээ баясах
Бүдэрч унахдаа өвдгөө шалбалсан чулууг
Бүлээн байгаасай гэхдээ сэтгэл нь эмзэглэх
Цээжиндээ хүн тээсэн
Цагаан сүүндээ амь даасан ижий минь ээ
Өлгий амилуулж
Өрцнөөс чинь унасан хэрнээ
Өвчиж төрсөн зүсийн чинь сайхныг
Өрөөлийнхтэй жишихдээ гомдож яахан чадлаа
Саваагүй явсан зан минь
Санчиганд чинь буурал суулгасан юм биш байгаа
Дундуурхан явсан ухаан минь
Духанд чинь гурвуу гартал ороолгосон юм биш байгаа
Хайрлаж таныгаа чадлаа ч
Ханзарсныг минь нөхсөнтэй тэнцэх билүү
Харамлаж бас чадлаа ч
Хорвоогийн тамаас хагацаах билүү
Нойрыг нь мартуулж бүүвэй аялуулсан
Нойтон өлгий илбүүлж лайгаа эдлүүлсэн намайг
Тэргэл саран тооноор минь шагайхдаа
Тойлох болов уу даа гэж санаа алдсан ч юм билүү
Дээлний тань хормойноос дэм авч өндийн
Дэлхий цоохорлосон намайг
Туулаад өнгөрсөн тэр л он жилүүд
Түшиж явахыг минь харах гэж хоргодсон юм билүү
Улаан махнаас тань амь болон тасрахад
Унагасан нулимстай тань хүртэл өр минь яваадаа ээжээ
Үрчлээ бүхэн тань татсан холд
Үрийн чинь ухаанаас нэхэлтэй яваадаа ээжээ